Oei, au, aaahhhh!

Zo die is lang geleden!

Het is zowaar een beetje gek om niet in het engels te typen.
Nou ik zal eerst eens even de afgelopen paar dagen vertellen en dan een korte versie van de tijd ervoor.

Ik was al een week of 2 verkouden en het wilde maar niet ophouden. 2 dagen ziek thuis geweest maar dat hielp allemaal niets. Neusspray gehaald, stomen maar het was telaat. Mijn hoofd begon pijn te doen. Dan toch maar naar de dokter. Natuurlijk later dan verstandig was maar je stelt het toch liever uit als je in een vreemd land bent. Mijn hoofd knalde bij elke hobbel in de auto bijna uit elkaar maar gelukkig is het “slechts” een halfuurtje naar de stad. Gelukkig was Douwe (oude collega en goede vriend van Maarten. Nederlander die getrouwd is met een Azerbaijanse en nu een heel schattig dochterje heeft) zo lief om mij naar de dokter te rijden. Het plenste van de regen en dat betekend dat half Baku onderwater ligt. Onder het mom ‘waarom heb je een afvoer nodig op de weg’ is de stad aangelegd dus bij elke bocht is het afwachten of je weer door een rivier moet ploeteren. bij de dokter, hij moest we 20keer bevestigd hebben wat ik had. met als klap op de vuurpijl de vraag of ik mijn hoofd tussen mijn benen kon doen en dan snel omhoog kon komen. Als dat heel veel pijn deed had hij zijn diagnose bevestigd. Op mijn o zo subtiele manier heb ik die man toch even duidelijk gemaakt dat ik niet van plan was dat te doen. Nou 10 dagen antibiotica. Voel me nu al een stuk beter. Alle gekke dingen die ik doe met mijn hoofd zijn nog steeds pijnlijk maar de druk is grotendeels weg. Vandaag kijk ik het aan tot aan de lunch, dan kom ik Maarten weer onder ogen, en besluit ik of ik morgen ga werken of niet.

Hoewel ik graag wil werken want er was weer een klacht binnen gekomen. Ahhgg die ouders hier! Ik ben gewent als een ouder een vraag heeft komt die naar je toe. Maar hier niet, ik moet aan hun neus zien als er iets is. Ze hadden bijvoorbeeld ook geklaagd over het feit dat (toen ik 2 dagen ziek was) er geen vervanging was geregeld. Mijn 6 meiden konden dat prima samen aan. Was er een moeder naar de coördinator gestapt omdat ze zich zorgen maakte over de ontwikkeling van haar kind in die periode dat ik er niet was! Het gaat om 2 dagen! Gelukkig nam zij het ook met een korreltje zout en heeft ze de moeder ervan verzekerd dat er in 2 dagen niet heel veel mis kan gaan. Jeetje pietje ik zou er zo een serie over kunnen schrijven.

De huilende kinderen vallen verder erg mee. We hadden 1 heel erg geval. Hij huilde, schopte en wilde niets. Uiteraard waren de ouders en/of nanny buiten en lieten ze soms even hun gezicht zien zodat het kind helemaal gek werd. Na een tijdje heb ik de ouders ervan kunnen overtuigen niet te komen. De nanny begreep gelukkig wat ze moest doen maar moest van de ouders blijven. Wij die een goede wachtplaats aangewezen. Het kereltje bleek helemaal gek van de security vent dus nu heb ik nog een assistent erbij. Als de security ook maar een teen opzij zetten begon het mannetje weer te gillen. Maar na een week gedoe en de uitleg aan het kind dat als hij huilde de security weg ging was het stil. Heerlijk. Er is een meisje nog niet ingestroomd, haar moeder vind het te veel stress voor haar kind om haar alleen achter te laten. Mijn gedachtegang, dan hou je kind thuis, het is twee. Maar daar zijn we nog steeds mee aan het worstelen.
Met mijn assistentes gaat het goed, vorige week de beoordelingsmethode met ze besproken. Moest ik in overleg met de coördinator zelf verzinnen. Maar ze waren erg enthousiast, nu afwachten of het stand houdt.

Nu de leuke persoonlijke verhalen!

Eens denken, Maarten is weer naar de kapper geweest. Het duurde deze keer slechts 55min. Ook heb ik nog een nieuwe ontdekking gedaan, de kapper van Maarten is de enige die een grote kwast heeft, verder heeft iedereen een normale kwast, en je raad nooit welke kleur het einde heeft :D.

Gister kwam Maarten ook met een leuk verhaal thuis. Hij was MOD (manager on duty) en ging alle kamers langs. 1 deur stond op een kier dus Maarten kloppen en kijken of er iets aan de hand was. Hij roept eens, zegt wie hij is enz. Antwoord een kerel “jaaha, kom maar binnenn” Dus Maarten dacht al aan het ergste... en ja hoor, die kerel doet de badkamerdeur open, naakt! Hihi

Wat zaterdag was gebeurd was echt lullig. Een groot event, ze waren alles aan het opzetten, tafels verkassen, podium erbij. Iedereen druk druk druk, obers van buitenaf. Komt ineens Thomas (de general manager en dus de baas) binnen, armen gekruist. Afgelast! Als het eten, alle voorbereidingen voor niets. Zo lullig, ik had het al vaker van Maarten gehoord maar nu stond ik erbij en de teleurstelling was echt te voelen. Maar Maarten kon toen wel langer bij mij zijn!

Verder was het hier ook erg leuk met alle regen, het halve hotel begon te lekken! 2 liften buiten werking door de regen, wij thuis de vensterbank nat. Erg grappig.
Oh dat was ook leuk (kijkend naar de foto’s) 2 weken geleden zat ik lekker in de hotelshuttle terug naar huis. Komt er zo uit het niets ineens een trein dwars de weg over! Ja er ligt natuurlijk een spoorweg maar dat er zomaar zonder iets van een lampje een trein langskomt! Ik greep gelijk mijn camera en heb maar wat foto’s genomen. In verdediging van de trein, hij heeft we 2 keer getoeterd!

Verder hebben we alleen nog 1 gek ding gedaan. Of ja, we... Maarten. Avondeten, Ellen ziek, wat besteld die mafkees? 10 pannekoekjes! Hij heeft er 9 ½ gegeten en ik de rest.

Nou lieve mensen dat was de turbo update nu ga ik even lekker ontspannen en hopen dat ik morgen weer fit genoeg ben om te gaan werken!

Knuffel uit het inmiddels weer zonnige Baku!